Kampong in bizarre finale naar zwaarbevochten landstitel

Het FC Utrecht-feestnummer La Cucaracha schalde over De Klapperboom terwijl alle spelers van Kampong elkaar in de armen vlogen. Ze waren uitgeput, maar dolgelukkig. De sticks vlogen door de lucht en lagen overal. De geblesseerde Terrance Pieters vierde in zijn wedstrijdshirt feest op het veld. Jelle Phijffer had een immens grote korenblauwe vlag over zijn schouders gedrapeerd. Er waren tranen van geluk bij de Utrechters en tranen van verdriet bij het verslagen Rotterdam. Zij trokken aan het kortste eind in een regelrechte slijtageslag.

Kampong rekent daarmee af met het eigen finalesyndroom dat de ploeg na de laatste landstitel van 2018 ontwikkelde. In 2019 en 2021 verloren de Utrechters de playoff-finale van Bloemendaal, dat telkens net wat rijper en verder bleek dan Kampong dat na die titel van zes jaar geleden afscheid nam van clubhelden Quirijn Caspers en Constantijn Jonker. Na het pijnlijke playoff-loze seizoen 2021/2022, waarna Roelant Oltmans vervroegd vertrok, was het tijd voor een nieuw gezicht.

Een blauwe zee

Eentje die vorm kreeg onder clubman Tim Oudenaller, die zo veel jongens van de selectie al kende vanuit zijn tijd als jeugdcoach. Het leidde tot een veel beter Kampong, maar nog geen ploeg die prijzen kon pakken. De uitschakeling in de halve finale van de vorige play-offs deed pijn. En dat gold zeker voor de verloren EHL-eindstrijd afgelopen april.

Kampong stond bekend als een ploeg die geweldig kon verdedigen, maar was nog niet het team dat de beste kon zijn als het er echt om gaat. Dat veranderde in de play-offs, waarin de Utrechters in iedere wedstrijd een vroege goal maakten en daardoor nooit in de achtervolging moesten.

En die goede gewoonte zette Kampong voort in het beslissingsduel. Want binnen vijf minuten was het al kassa voor de thuisploeg. Gesteund door een blauwe zee van zo’n vijfduizend man, begon Duco Telgenkamp aan een rush die tot een corner-tsunami leidde. Liefst vijf keer mocht Jip Janssen slepen vanaf de kop. Telkens zat er een voet of een ander Rotterdams lichaamsdeel tussen. Maar bij die vijfde en laatste inzet dus niet. Die ging er in, aan de stickkant van Derk Meijer.

De bizarre zeventiende minuut

Rotterdam moest dus voor de zoveelste keer in deze play-offs in de achtervolging. Ze haalde twee minuten na de openingsgoal een strafcorner, die door Justen Blok hard op Kampong-goalie David Harte werd geschoten. Bij de volgende kans was het alsnog raak. Jeroen Hertzberger pushte de bal hard voor aan de linkerkant van het veld en Timme van der Heijden tikte binnen: 1-1.

Van der Heijden was een dag eerder nog de speler die de strafbal veroorzaakte waaruit de winnende treffer van Kampong viel. Die wedstrijd was er eentje met weinig spektakel en opvallende momenten. Dat was een dag later compleet anders. Bijvoorbeeld door de hectische zeventiende minuut, waarin Kampong op 2-1 dacht te komen. Telgenkamp gleed de bal prachtig binnen. De Klapperboom ontplofte, scheidsrechter Coen van Bunge gaf een doelpunt aan.

Maar een minuut later hing de vlag er compleet anders bij. Want al glijdend nam Telgenkamp verdediger Jochem Bakker mee, die creperend op het veld lag. Na het bekijken van videobeelden ging er niet alleen een streep door de goal, maar kreeg Telgenkamp geel voor z’n sliding en moest daardoor liefst tien minuten toekijken. Overigens raakte de spits zelf ook geblesseerd bij zijn val en moest tijdens zijn straftijd naar binnen om een wond aan zijn gezicht te laten behandelen. Hij kwam niet meer terug binnen de lijnen. 

De Ferrari die nooit op de rem trapte

Amper bekomen van dat spraakmakende moment, kwam Rotterdam op voorsprong. Het was Thijs van Dam die Harte verraste met een flats, de overtalsituatie benutte en zo de wedstrijd compleet kantelde. Zijn 1-2 zorgde ervoor dat alles opeens in evenwicht was. De wedstrijd vloog in een sneltreinvaart alle kanten op. Als een op hol geslagen Ferrari, die zo hard mogelijk over de A27 probeerde te scheuren en geen seconde erover piekerde om de rem te gebruiken. Het was veel. Het was prachtig. De eerste helft die door de drie goals, twaalf corners, blessures en een heleboel video-momenten maar liefst 52 (!!) minuten in beslag nam. Voor rust was deze finale al een slachtpartij. Precies zoals Jeroen Hertzberger na de eerste wedstrijd voorspelde. 

Rotterdam kreeg het zwaar na rust. Dat kwam ook omdat Menno Boeren – net terug in het veld na een groene kaart – met geel naar de kant moest na een overtreding op Bram van Battum. Kampong had daardoor vijf minuten lang een overtalsituatie en werd zo weer de ploeg die de touwtjes in handen had. Het leidde tot een handvol gevaarlijke momenten en een echte kans, uit een strafcorner. Jip Janssen zag zijn achtste inzet echter weer gekraakt worden door de Rotterdamse defensie, die bibberde maar niet in elkaar stortte. 

De meeste energie was al uit de lijven verdwenen in de slotfase. Het zorgde ervoor dat de aanvallen net wat minder scherp werden. De passes wat slordiger. De schoten op goal minder zuiver. De wedstrijd werd minder goed. Maar niet minder spannend. De tijd tikte immers richting een apotheose, de shoot-outs.

Waarom de shoot-outs niet kwamen

Er kwamen nog kansen. Zoals voor Tjep Hoedemakers, acht minuten voor tijd. De spits jankte de bal heel hard en hoog over het doel van Harte. Het was de eerste echte kans die Rotterdam kreeg na die 1-2 van Van Dam, aan het eind van de eerste helft. En nog een corner van Janssen, zes minuten voor het eindsignaal. Weer was het Meijer die de keiharde sleep van de international kraakte. 

Met nog precies 120 tellen op de klok mocht Janssen nogmaals slepen. Voor de tiende keer op deze knotsgekke middag. En deze keer stopte Meijer hem niet af. Zijn 2-2 plofte in de kruising en zorgde daarmee voor een vreugde-uitbarsting bij iedereen in een blauw shirt. Rotterdam was niet bij machte om nogmaals terug te komen in de wedstrijd. Er kon een streep door de shoot-outs. Kampong klaarde de geweldig grote klus binnen zestig minuten en is voor het eerst sinds 2018 weer de kampioen van Nederland.