Goalgetters: Wietske de Ruiter, nonchalant maar effectiënt
De Tulp Hoofdklasse Dames doorbrak in de eerste seizoenshelft de grens van 20.000 goals. Een perfecte aanleiding om in te zoomen op de grootste doelpuntenmachines in de vrouwencompetitie. In deel 4: Wietske de Ruiter
De Ruiter gold tijdens haar actieve loopbaan niet als de snelste spits die het vrouwenhockey ooit zag, maar ze was wel een van de meest trefzekere aanvallers van haar generatie. Er zijn in de historie van de Hoofdklasse maar weinig spitsen geweest die zo gemakkelijk scoorden als zij. Na negen seizoenen in het shirt van HGC in de periode van 1987 tot 1996 stokte de teller op 192 goals.
Wie de statistieken van De Ruiter bekijkt, ziet meteen dat er één seizoen uitspringt: de jaargang 1991-1992, toen ze liefst 46 doelpunten liet aantekenen in competitieverband en daarmee het onbereikbaar geachte hoofdklasserecord van ploeggenote Lisanne Lejeune evenaarde. Dat deed ze onder meer door in tien van de 22 wedstrijden drie goals of meer te maken, iets wat niemand haar kan nazeggen.
Plek in Oranje op de tocht
Aan haar recordreeks zit nog een mooi verhaal vast. De Ruiter had halverwege het seizoen te maken met een fikse tegenvaller. Ondanks veertien doelpunten in haar eerste tien competitiewedstrijden verloor ze haar plek in het Nederlands elftal van bondscoach Roelant Oltmans, die haar meer vuile meters wilde zien maken als spits. Oltmans vond De Ruiter in feite te lui.
De Ruiter zelf noemde het liever nonchalant. 'Maar ik had als spits wel een feilloos gevoel voor waar de bal terecht zou komen en had vaak de rust om technisch uit te voeren wat ik in mijn hoofd had. Ik heb zo heel veel gescoord rond de strafbalstip.'
De timing van de breuk met Oranje kwam voor De Ruiter op een vervelend moment, met de Olympische Spelen van 1992 in Barcelona in het vooruitzichtzicht. Het was HGC-coach Hans Jorritsma die De Ruiter uit het dal hielp met een persoonlijke doelstelling. ‘Hans wees mij fijntjes op het recordaantal doelpunten van Lisanne uit 1985-1986’, zei De Ruiter een paar jaar geleden in een interview met Hockey.nl. ‘Hij zei dat ik het in mij had dat aantal ook te halen. Als dat lukte, zou hij me trakteren op een luxe champagnelunch. Die jacht op dat record gaf mij op dat moment de juiste focus. Ik wilde er alles aan doen om me terug te knokken in Oranje en naar de Spelen van 1992 in Barcelona te gaan.’
De Ruiter slaagde dus in haar missie met de evenaring van het record en verdiende zo haar plekje terug in Oranje, waarmee ze overigens een volledig mislukte Spelen in Barcelona meemaakte. Vier jaar later ging het veel beter. Toen verlieten de Oranjevrouwen de Spelen van Atlanta met een bronzen plak. De Ruiter sloot in de Verenigde Staten haar Oranje-loopbaan af met indrukwekkende cijfers: 97 goals in 135 interlands.
Eerder verschenen in deze serie:
Het eeuwige record van Lisanne Lejeune
Caia van Maasakker, de stille kracht van SCHC
Het unieke wapen van Ageeth Boomgaardt
